RECENZJE FILMOWE

Jeśli nie macie problemu z ostrym, niezwykle kreatywnym, ale osadzonym w okrutnych realiach humorem, znajdziecie w "Jojo Rabbit" rezonującą na wielu płaszczyznach historię, która nie pozwoli się nudzić nawet na minutę, a której ciężko nie nagrodzić oklaskami po seansie.

Tak naprawdę bowiem najważniejszym elementem obrazu Malicka jest właśnie komunikacja między kochającymi się małżonkami, którzy z jednej strony pragną, by móc pokazać, że opierają się reżimowi, z drugiej zaś potrzebują siebie nawzajem i kochają się.

Jedną z najgorętszych premier tegorocznej, jubileuszowej edycji American Film Festival we Wrocławiu było zdecydowanie najnowsze dzieło nowozelandzkiego reżysera Taiki Waititiego - Jojo Rabbit.

Seans był dla mnie doświadczeniem całkiem przyjemnym. Zasługa leży po stronie świetnie kreowanego zdjęciami klimatu, cudownego aktorstwa i doskonale dobranej lokacji, którą chce się tylko oglądać i oglądać i która pasuje do charakteru całego dzieła.

Zaskakująca jest rozbieżność w odbiorze tejże produkcji. Opinie są podzielone i bardzo skrajne - o Bożym Ciele słucha się albo w samych superlatywach, albo jednoznacznie negatywnie. To źle, bo moim zdaniem, filmu tego nie można nazwać ani dobrym, ani złym - jest to dzieło po prostu przyzwoite.

Pierwsza część 6. sezonu przygód końskiej gwiazdy filmowej to jeszcze więcej tego, za co miliony fanów pokochało ten serial.

Byłem niezmiernie ucieszony, gdy usłyszałem, że reżyser tworzy dla Netflixa "Pralnię". Film opowiadający o Panama Papers z nieco innej perspektywy, Film twórcy, któremu zdarzyło już się robić kino zakorzenione politycznie (np. poprzez dyptyk filmów o Ernesto Guevarze).

Chwilę przed wejściem na seans najnowszego dzieła Céline Sciammy naszła mnie refleksja, że nie było jeszcze w tym roku filmu, któremu wystawiłbym maksymalną ocenę na IMDB czy Filmwebie. Jak można jednak przewidzieć, "Portret kobiety w ogniu" wprowadził w tej kwestii pewne zmiany.

Nie wiedziałem do końca czego spodziewać się po Bożym Ciele, ale dostałem dzieło kompletne, wzruszające i prowokujące do myślenia.

Można Tarantino nie lubić, można go uwielbiać, ale jedno trzeba mu przyznać - potrafi realizować kino zgodnie ze swoimi preferencjami. Czasami wychodzi mu raz lepiej, czasami gorzej, ale o jego filmach można powiedzieć jedną rzecz - są jego. Nie inaczej jest z "Once Upon a Time in Hollywood".

Trzecią część "Toy Story" oglądałem na DVD w okolicach 2012 roku, jako jeszcze dość młode dziecko i dlatego nie byłem pewien, czy po 7 latach przerwy uznam nową historię z serii za w pełni wartościową i czy wywoła we mnie tak pozytywne uczucia.

Historia ukazana w filmie Sekielskiego ma w sobie wszystko, co powinna mieć w tego typu produkcji – potężną dawkę ludzkiego dramatu, ukazanie rzeczywistych emocji prawdziwych ludzi, którym naprawdę się to przytrafiło.